Kalbinin atışını bilmeliydi,hissetmeliydi belki onu hızladıran. O zaman anlar mıydı seni? O zaman satır satır üzmezdi de kelime kelime mutlu eder miydi seni? Belki ensesini değil alnını izlersin bir gün? Olmaz mı? Sana doğru yürümez mi bir gün? Radyoda şarkı tutarsınız belki beraber? Bir şarkınız olur belki? Hayır hayır o da değil. Siz olursunuz belki bir gün? Yastığının ıslak olduğunu bilmeliydi belki özlenen. O zaman düşünür müydü seni? O zaman iner miydi şişliği gözlerinin? Tebessümlerin yerini kahkahalar alır mı bir gün? Canın yanarken dokunmalıydı sana belki yakan. Eli yanar mıydı o zaman ? Hisseder miydi ateşi,acıyı,seni? O senin olamaz,evet. Sadece yanında olsa olmaz mı peki? Onun varlığı huzur. Sadece gitmese olmaz mı? Olmaz,hayır. Çünkü sen vazgeçtin. Kırdı,acıttı,yalan söyledi,hiç olmamış gibi gösterdi. Sahi olmadı mı hiç seninle? Olmadı. Olmayacak. Çünkü hiç bu kadar istemedin onu unutmayı. Unuttun mu? Hayır. Ama vazgeçtin. Ne kalbini hissetmesini ne yastığının ıslaklığına dokunmasını ne de elinin yanmasını istiyorsun artık. Ondan,geleceği yoldan,ellerinden,omzundan,kirpiklerinden vazgeçtin sen.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder