Hiç ısınamadığı ama aksine hep dolu olan ellerini hiç sevmezdi kadın. Evet,ellerini tutan iki adam ve bir kadın. Biri deldi geçti ellerini,insafsızdı. Aşıktı kadın,aldırmadı acısına. Bencildi adam,acımasızdı,boyunun aksine küçücüktü kişiliği,kararsızdı,sakakatsizdi,hiç durmadan aldattı. Vazgeçti kadın yürüdü sağa sola saparak. Her bulduğu yola saptı,ellerini ne zaman uzatsa yerde biri tuttu çekti yukarı ve tekrar düşürdü kadını. Düştü kadın,tekrar düştü,tekrar düştü.. Ta ki o çukurdan kendi kalkana kadar. Ta ki tek kişilik yatağının her köşesini ısıtana kadar, ta ki donana kadar elleri. Sonra adam geldi kadın ayaktayken dimdik. Başkaydı bu adam,yabancıydı ama bir o kadar tanıdık. Ne insafsızdı ne bencil ne de kararsız. Aksine kararlıydı adam,netti. Sen beni seveceksin dedi kadına seviyorum bile demeye gerek duymadan. Kadın inandı. Kadın hep inanırdı. Çok sevdi kadın. Kalbini delik deşik edip giden adama inat çok sevebildi kadın bu adamı. Aşkın koyduğu ağırlıkların üzerine kocaman sevgisini de koydu aldı sırtına yürüdü kadın. Kadın yürürdü hep. Yürürken düşünürdü,düşünürken özlerdi,özlerken ağlardı. Hem ağlar hem severdi. Çok da güzel severdi kadın. Bağlı kalırdı,özlerdi,beklerdi,ağlardı,öperdi… Korktu adam. Kadının kendisinden bile çok sevmesinden korktu,kaçtı kadından. Isıttığı ellerinden,dudaklarından,saçlarından,kokusundan kaçıp gitti. Kadına yine merdivenler kaldı hep yarısında kalıp ağladığı,kapılar kaldı kapalı,yatağı kaldı kırık.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder