Gel hapsolalım el ele demekti asıl özgür olmak. Seninle biz olmak varken hiç olduk misal. Ne vakit bakışsak tren girdi aramıza ardından dumanları… Gözlerim buğulandı. Ya da ne vakit yetişmeye kalksam sana taşa takıldı ayağım,o kahrolası uçsuz bucaksız sandığım yokuştan yok oluşunu izledim yavaş yavaş. Yine de her gidişini sevdim ben dönüşünü hayal ederek. Ve her gelişinde ağlardım gidişini kalem kalem çizerek. Gölgen düşerdi yalnızlığıma,kararırdım. Farzet ki hiç sevmedik biz, hiç ağlamadım yokluğuna  ve hiç şükretmedim varlığına. Sen farzet ki hiç film izlemedik, ısıtmadım ellerini, öpmedim hiç seni ya da saçlarımı satmadım rüzgara.