"Eyvallah" demek ne zamandır bu kadar zordu? Yapamadım bu kez. Aylar,geceler süren sessizliğimi bir cümle nasıl bozabiliyor? Depremden kıl payı kurtulan çatlaklı bir binaydı kalbim, bir kez daha sarsılırsam kim kurtarabilir beni? Senden ziyade kendime üzülüyorum bu gece. Ben senden çok kendimi özlüyorum bu gece. Senden çok kendime kızıyorum ve dahası acıyorum. Gülüyorum her karede,dişlerimi göstere göstere. Sonra habersiz bir fotoğrafım çıkıyor ortaya, mahvoluyorum. Kendime hiç sormadım ona aşık mıyım diye,sormayacağım. Bu gece başladığım yere döndüm, balkondan sarkan bi çocuk kadar umursamazım şimdi. Güneş doğar doğmaz belli olacak başka bir şehire gidip gitmemem. Ben ilk defa gitmek istiyorum. Ama artık yeni bir başlangıç için değil, gücüm de yok zaten. Kaçmak için,kaybolmak için. Korkuyorum...En çok da kendimden. Çünkü susuyorum,durmadan. Ne zaman sussam vazgeçtim demektir kendimden. Ve ben vazgeçersem ölmek isterim hep,ölürüm de arada. Ben hiçbir şeyi yaşamadan öğrenemedim. Hiçbir büyüğüm bana canından çok sevdiğin senden nefret edecek demedi, ondan vazgeçmek canından vazgeçmekten daha zor demedi, sevginin peşinden gitme çünkü o çoktan vazgeçti demedi, o şarkıyı başkasına söyleyecek bir gün demedi... Hepsini kendim yaşadım,gördüm,öğrendim. Daha düne kadar "geçti" diyen yüreğim şimdi yalvarıyor "bitsin" diye. Sen hiç hayal kurduğuna utandın mı? Hiç hayal kurmaya tövbe ettin mi? Hiç göğsündeki ağırlık gitsin diye paket paket sigara içtin mi? Hiç kucağında uyuyan bir kediye gözyaşlarını sile sile "asla çok sevme" dedin mi?