Biz seninle şanslı doğanlardan değiliz. Bir yanımız yarım kalacak hep. Evde bir tabak eksik kalacak, aile fotoğrafında da bir yüz... Bizim şımarmaya vaktimiz olmadı hiç "anneni mi daha çok seviyorsun babanı mı?" dediklerinde. Bizim sevgilimizi babamızla tanıştırma hayallerimiz olmadı hiç, olmayacak. Etrafta zırlayan kızlar pek umrumuzda olmayacak. Çünkü onların bahsettiği güven problemini çocukluk battaniyemizde taşımışız biz. Biz olgunlaşmışız, biz büyümüşüz, biz hiç naz yapamadan söndürmüşüz ateşimizi... Kendimizden çok birbirimizi tanırmışız. Saçlarını topluyorsun, ellerini dudaklarına götürüyorsun, kafanı hafif eğiyorsun anlıyorum bir kez daha bittiğini. Öyle konuşma da yapmıyorum çoğu zaman. Susuyorum,susuyoruz. Bekliyorum geçmesini. Çünkü bilirim bizim bayılıp ayıltılmaya lüksümüz olmadı hiç. "Düşersen kaldırmam demiyorum fakat düşme!"yi öğrettik birbirimize. Güçlü görmek istedim hep seni, ne vakit ağlasan karşımda kendi ayıbım gibi saklamak istedim. Çünkü ağlamak bize ayıptı, kaybetmekse töre. Hatırla, mutluysak suçlu hissettik hep biz. Hayal kurmaya zaman bulamadık hiç, gerçeklerle yüzleşirken. Diğerlerinin varlığından haberi olmadığı gerçeklerle çoktan savaştık ve yenildik biz.. Fakat kimseye anlatamadık çünkü inandıramazdık. Bilirdik. Biz annemizden güven beklemedik, beklemeyezdik de. Sigaramızı içtik, vodka içtik, bira içtik, pişman değildik. Değiliz de. Hangi doktor keseceği eli uyuşturmaktan pişman olurdu? Erkek arkadaşımız da oldu, erkek arkadaşlarımız... Sevdik. Ki sevgiden sorgulansak cennete gideceğimize emindik. Bizim kalbimizde iki aşk yoktu "babam" ve "sevgilim" diye. Biz 18'lik çocuk bir kalbi iki kişilik bir kalıba yaydık. Hepsinin üzerinde de pot durdu,gittiler ya da kaçtılar. Her neyse. Biz bir de her zaman güldük. Korktuk güldük,sevdik güldük,istemedik güldük, kırıldık güldük, ağlayamadık güldük. Mesela biz güldüğümüz kadar mutlu görünmek istemedik, buna mecburduk. Bir tek birimiz ağlarken diğerimiz gülemedi. İnsan aynaya bakarken hem gülüp hem ağlayabilir miydi ki? Onun gibi...