Ben değil, sen affet kendini. Dün gece o gri kutuda 5 sayfalık mektubunu buldum. Büyüyünce anlarsın dediğin ne varsa, okudum. Büyüdüm, anlamadım, anlamadıkça tekrar okudum, okudukça ağladım, titredim, uyuyakaldım. Kimsemiz yok sanırdım birbirimizden başka, bu kadar sene bunu ezberlettik birbirimize. Öyle değilmiş bir tek benim yokmuş kimsem. Yalnız kalmak kendini dağıtmak, her şeyi boşverip günlerce uzanıp duvarı seyretmek değilmiş. Yalnız kalmak kendini dağıtmaya bile lüksünün kalmaması demekmiş. Anneler hisseder derler, hiç hissetmedin mi anne? İçim acıyor, çok çok derinde yanıyor. Sönmüyor, alevlenmiyor, hep yanıyor. Odamın kilidi mi engelliyor görmeni, hissetmeni? Sen benim canımdan gelmesin, canımsın derdin. Canının yandığını göremeyecek kadar ne ara kör oldun anne? "Ben senin hem annen hem de babanım" diyen biri öylece arkanı dönüp giderse hem annesini hem babasını kaybetmez mi o çocuk? Ve sen, sen bir katil sayılmaz mısın? Küçükken kokunu yazmayı, çizmeyi, anlatmayı denedim hatırlıyor musun? Sana hep anlatmaya çalışırdım kokunun nasıl olduğunu, neye benzediğini. Hiç de beceremedim. İşte şimdi karşıma otursan "Anlat" desen öyle anlatamam sana nasıl acıdığını. Ağır olduğu kadar küçük, her an batan ve battığı sürece acıtacak kadar sivri, kabullenebileceğin kadar sabit fakat alışamayacağın kadar tuzlu...
Bu hissi en 8 yaşımda yaşamıştım. Kırmızı bir arabanın içindeydim, önümde şoför koltuğunda babam... Ve sen, bir apartmanın önünde gözlerin kıpkırmızı bana el sallıyorsun. Beceremiyorsun ama gülümsemeye çalışıyorsun. Ben ne babamla gidiyorum diye sevinebiliyorum ne de annemden ayrılıyorum diye ağlayabiliyorum.Gözlerim doluyor, suçlu hissediyorum. Göz yaşlarının o tuzlu tadını gözlerim ıslanmadan tatmak için fazla küçük değil miydim anne? İşte bu his 8 yaşımda da ağırdı yüreğime, şimdi de öyle. Hep yolcu ettin ya da karşıladın beni, hatırla... Çocukluğum, gençliğim bundan ibaretti. Bu defa ne el salladın bana, ne gözlerin kırmızı, ne de ben o kırmızı arabadayım. Ben daha büyük ayaklarla yürüyorum arkam dönük, düm düz, adım başı rüzgar artıyor aramızdaki. Kokun siliniyor hem üstümden hem zihnimden. Sen ise görünmez oluyorsun ben daha köşeyi bile dönmeden...