Kimden ne öğrendiğin gösteriyor yaşamın sendeki ironisini. Annenden, babandan, üveylerinden, kardeşlerinden, dostundan... Ben annemden kadınlığı değil, adamlığı öğrendim. Babamdan, öz babamdan ise üveyliği... Abimden aynı kan grubunun kardeşliğe yetmediğini öğrendim. Aile her sabah açılan 6 kişilik yemek masası değilmiş, ben aileyi iki ince belli bardaktan öğrendim. Gidenler oldu kovulmadan, "Kal!" demeyi öğrendim. Hiçbirinde hiçbiri kalmadı, kalmayı öğrendim... En çok kalanların yüzüne vururmuş rüzgar, onların kesilirmiş soluğu, nefesimi tutmayı kala kala öğrendim. Söz verenler oldu, hayallerinde adımın geçtiği masalları başımı, benimsediğim omuzlara dayayıp derin bir nefes alarak dinledim. Hiçbirinin lafını kesmeden, gözlerim kapalı dinledim. O sözler tutulmadı, kimi zaman öyle bir masal ,kimi zamansa o masalda benim yerim yoktu... Kaldırdım başımı, açtım gözlerimi, aldığım nefesi vermeyi öğrendim... Gün geliyor kalbin hızlı atıyor, belki aşktan belki korkudan. Ya boktan bir cümle durduruyor kalbini ya da bir Sezen Aksu. Ve her kalbi durduğunda çürürmüş insan, yaralanırmış biraz. Her gece sevgim bana  "acıyor!" dediğinde öğrendim. İnsan bir kere duraksayıp kalbini tuttuysa acı içinde, can çekişmişse, korkak oluyor...Değil o yarayı iyileştirmek, unutmaktan dahi korkuyor. Bir yerden sonra kendini değil,sadece o yarayı koruyor. Yalanlarımı yaralarıma zırh yapınca öğrendim. Bir masal kırk gün kırk gece düğünü olan prenses için bitiyor fakat kerevetine çıkanlar için bitmiyormuş. Ardıma bakmamayı böyle öğrendim. Kalanlar içinde yalnızca soruları, acıları taşırken gidenler acıyla umudu bir arada taşırlarmış. Umuda dair tek umudun gitmek olduğunu giderek öğrendim. Karar vermenin güç, beklemenin acizce olduğunu hikayenin tercih edilmeyeni olduğumda öğrendim. Aşkın aşıklara ortak bir miladı olmazmış meğer. Senin için hiç başlamayan şeyi on altı mevsim sonra bitirebildiğimde öğrendim...