Benim yalnızlığım senin sükunetinle çoğalmıyor, senin yalnızlığın ise benim ellerimle azalmıyor. Senin yalnızlığın güneşin doğuşunda saklı, benim yalnızlığım batarken ufkun ardından ağlayan güneşte... Yan yana dahi gelemiyorlar, acıyamıyorlar birbirlerine. Bazen sana sesleniyorum, kuşlara emrediyorum ismimi hecelesinler sana diye. Çağıldayan bir dere kesiyor önlerini ve sen yine duymuyorsun beni... Huyumdur, fısıldarım geceleri. Duyma diye değil, kaçma diye... Çünkü bir dinlesen haykırıştır o "gel" diye, korkarsın. Belki de isyan edersin geceye... Bazen takılı kalıyorum bir düşüncede, bir bakışta, bir anıda, bir sözünde. Tutmadığın bir sözünde... Sana dair, sana ait ve senin için kurulan bir sürü cümle kalıyor yutağımda, dillenemiyor hiçbiri. Ellerim üstleniyor bütün işi, yazıyorum. Yazanlar yalan söylermiş zaman zaman, en çok da okunmayacağını bildiği zaman. Okuyanlar da anlamazmış her yazılanı, anlasın diye yazılan itirafları... 

Gel bu gece bırakalım "ama sevdim" masallarını, yatır omzuna "sevdim ama" masalınla uyut beni. Bu defa inanırım belki... Gel bu gece atalım bir köşeye duaları, pişmanlıklarını da al ağla yanımda. Gel seninle son kez sessiz sinema oynayalım. Gitmeyi anlat sen bana, yine anlamayayım. Ben sana sevmeyi anlatayım, yine kapat gözlerini. İnsan neden acımasız olur, nasıl bile bile yakar onu seveni? Bunu tartışalım bu gece. Sen kafanı kaşı " huy işte..." de. Ben bir sigara yakayım "nefsi müdaafa" diyeyim. Bak! ikimiz de yakmışız bir canı, içlerinde yarattığımız yangını yağmura emanet etmişiz. Sen buna huysuzluk dersin, ıssızlık dersin dudağın bile düşmeden. Ben sırf anlayabilmek için seni; bir gün huysuz, diğer gün ıssız olurum. Dudaklarım lal olur, yıkasam da geçmez saçlarımın tuzu. Çünkü acımasız olamazmış bir aşkın, bir dünün mağlubu...